Van 1 mei 2014 t/m 2 juli 2014 was de tentoonstelling
"Jan Klaassen en de Himalaya"
in de SOOP. Naar aanleiding hiervan spraken we met de kunstenares.

“Mijn moeder vertelde vroeger dat ik met behulp van poep uit mijn luier al tekeningen maakte op de muur. Erg blij was ze overigens niet met deze hobby! Voor zover mijn eigen geheugen gaat, kan ik zeggen dat ik mijn hele leven niet alleen heb getekend, maar me vooral ook altijd bezig heb gehouden met het maken van dingen. Van alle mogelijke materialen, wat maar voorhanden was.

Na mijn middelbare school moest ik van mijn ouders keurig een vak leren. Dat werd röntgen laborante. Ik werkte overdag in een ziekenhuis en – het bloed kruipt waar het niet gaan kan - deed ’s avonds de lerarenopleiding tekenen en handvaardigheid. Zodra ik mijn diploma’s op zak had, ben ik voor de klas gegaan om in die vakken les te gaan geven. De grote behoefte om dingen te maken resulteerde vervolgens o.a. in de opleiding tot meester zilversmid (Schoonhoven), de opleiding voor keramiek (Gouda) en de opleiding aan de Jan Klaassen Academie onder leiding van Wim Kerkhoven (van de poppenkast op de Dam).

Poppenspel heeft me altijd gefascineerd. Het heeft iets magisch en is wat mij betreft de leukste manier van theater maken. De poppen ontroeren en sleuren je als het ware mee naar hun wereld. Een ongelofelijke ervaring, elke keer weer.

Mijn expositie bestaat uit een mengeling van linosneden en keramiek. Bij beide onderdelen spelen poppenkasten, Jan Klaassen, Katrijn – al dan niet met tekst! – een belangrijke rol.

Mijn tweede fascinatie betreft de Himalaya. Men zegt altijd: als je eenmaal in die omgeving bent geweest, dan raak je er aan verslingerd. Zo is dat bij mij ook gegaan. In 1975 maakten we (ik doe dat niet in mijn eentje) onze eerste tocht. Inmiddels hebben we alle windrichtingen dubbel en dwars gehad. We gaan niet naar de top hoor; we zijn stevige wandelaars, maar zeker geen klimmers. De sfeer, de andere cultuur, de bijzonder aardige mensen, de natuur: je komt er alles tegen, waar je - weg van je eigen omgeving - op hoopt. Voor volgend jaar hebben we het plan rond de berg Kailash te lopen. Zowel keramisch als via linosneden kunnen de bezoekers van de expositie kennismaken met mijn indrukken van dit deel van de wereld.

Ik ben nog lang niet uitgewerkt; wil altijd weer iets nieuws proberen. Maar ik pak soms ook iets van vroeger weer op. Ik zou mezelf helemaal niet verbazen wanneer ik bijvoorbeeld weer eens met zilver aan de slag ga.

De SOOP ken ik al een aantal jaren. Er heerst een gemoedelijke sfeer. Je stapt er gemakkelijk binnen. Ik ben er vaak geweest bij vernissages van collega-kunstenaars (ook leden van de kunstenaarsvereniging ‘de Onafhankelijken’). Ik vind het leuk dat ik er nu zelf ga exposeren.