Interview met de kunstenaar ter gelegenheid van zijn expositie in de SOOP “Magische momenten” van 16 maart tot en met dinsdag 2 mei 2006.

"De terroristische aanslag op de Twin Towers heeft destijds een enorme indruk op me gemaakt. Ik moest leren accepteren dat er mensen bestaan die bewust zoiets lelijks, zoiets verschrikkelijks organiseren en uitvoeren. Mijn leven veranderde er door; kreeg iets vluchtigs. Je kunt dus dierbare mensen en dingen, ook in onze ‘beschaafde’ Westelijke wereld, in één klap kwijtraken. Niet door een natuurramp, maar heel bewust door mensenhanden. Stel je even voor: in één klap zijn we hier in Amsterdam dat prachtige Concertgebouw kwijt. En al die met de hand gebouwde houten instrumenten, waar zulke schitterende muziek mee wordt gemaakt.

Alles wat ik om me heen zag, kreeg vanaf dat moment een nieuw licht, dat zich vertaalde in een behoefte dingen vast te leggen en er van te genieten zolang het nog kan. Ik begon te schilderen. Alle schilderijen die ik daarna heb gemaakt vertegenwoordigen een speciaal moment in mijn leven. Daarom heb ik mijn tentoonstelling bij de Soop ‘magische momenten’ genoemd.

Een voorbeeld? Ik was vorig jaar met man, kinderen en hond in Frankrijk. Het was 38 graden, we stikten van de hitte. We kwamen bij een prachtig kerkje. Je voelde de koelte van die kerk, je rook het bijna. Precies op het ogenblik dat we naar binnen gingen, begon het orgel te spelen: een magisch moment. Dat heb ik later in een schilderij vastgelegd.

Ik heb overigens mijn hele leven getekend. Je zou mijn schriften uit de schooltijd eens moeten zien. Vol met tekeningen naast de sommen en de teksten. Ik heb ze allemaal bewaard. Na de middelbare school heb ik toch niet gekozen voor een kunstopleiding, maar voor een universitaire studie (Spaanse taal en letterkunde). Omdat ik de maatschappij niet alleen maar wilde uitbeelden, maar er juist onderdeel van wilde zijn. Kunstenaars hadden voor mijn gevoel een heel geïsoleerd bestaan en ik wilde midden tussen de mensen leven en werken.

Maar ook tijdens mijn studie heb ik altijd getekend. Het broeide gewoon in mijn vingers. Ik ben dus autodidact, maar heb wel een aantal cursussen gevolgd. Ik werk het liefst met acrylverf. Het droogt als het ware onder je handen, heerlijk vind ik dat. Ik ben dol op kleur en vooral op het mengen er van. Het levert altijd weer verrassingen op.

Vorig jaar was ik op zondag vaak te vinden bij Amstelrust, dat prachtige gekraakte landgoed aan de Amstel. De eerste keer dat ik er was, heb ik de krakers gevraagd of ik mijn schilderijen op de kale witte muren mocht hangen. Ze vonden het een uitstekend idee en hebben zelfs rails voor me gemonteerd.

Toen ik de zondag daarop met al mijn spullen kwam was het prachtig weer. Het leek net een sprookje: mijn schilderijen in zo’n bijzonder huis. Maar het sprookje duurde niet lang. Enkele maanden later vond er een - keurige, vreedzame - ontruiming plaats.

Door mijn expositie in Amstelrust heb ik de Soop leren kennen. Op een van de zondagen dat ik daar was, sprak een mevrouw mij aan, ze vertelde over de Soop en vroeg of ik daar ook niet een keertje zou willen exposeren. En nu is het dan zover. Het is mijn eerste officiële expositie en dat is voor mij ook een beetje magie.